Toeki Toeki Vogel vzw

Mijn naam is Ingrid Aernouts, 52 jaar, moeder van 3 kinderen en oma van 2 kleinkinderen.
Het noodlot heeft mij bij de familie Van Heertum gebracht. Het afgeven van een kind is het ergste wat een ouder kan meemaken. Wanneer je daarbij geen afscheid hebt kunnen nemen, is dit nog extra moeilijk. Het overkwam Brigitte en Jef Van Heertum. Zij verloren hun zoon Tuur Van Heertum. Als vrienden van Jef´s broer Gust en schoonzus Renild,
en als moeder, leefde ik ontzettend met hen mee. Gust en Renild wisten dat ik afdrukken van handen maakte en dan
in gips afgoot. Toen Tuur in coma lag en Brigitte samen met Renild bij hem waakten, hadden zij het hierover.
Zo kwam het dat ze mij vroegen om een afdruk van Tuur zijn handen en voeten te maken. Ik heb hier een nachtje over moeten nadenken, en wist toen zeker dat ik het zou proberen.

Op 26 oktober 2010 heb ik samen met zijn zus Leonie Van Heertum een afdruk van Tuur´s handen en voeten
genomen en in gips afgewerkt. Het leek wel alsof Tuur zijn handen en voeten nog op zijn mooist wou laten zien, want het lukte en ik was opgelucht. Ik was zeer aangegrepen door heel het gebeuren, temeer omdat mijn jongste zoon net zo oud is als Tuur en ook omdat de dag nadien mijn eerste kleinkind geboren werd. Bij deze geboorte was ik zeer blij, maar leven en dood liggen heel dicht bij elkaar en dat maakte heel wat los bij mij.

Door deze ervaring moest ik weten of het voor de ouders en familie een troost was, de handen (weliswaar in gips)
van hun zoon nog te kunnen vastnemen. Drie maanden na het overlijden van Tuur, sprak ik af met Brigitte en Jef.
We hebben er toen goed over kunnen praten, en ik besefte meer en meer dat het voor de ouders echt wel bijzonder waardevol is om nog iets te kunnen vastnemen wat van hun kind was, en altijd zal zijn. Voor mij was dit belangrijk om weten. Mocht er weer iemand om vragen, dan zou ik weten dat het zinvol was.

Tijdens ons gesprek vertelde Jef Van Heertum over zijn plannen om met de toeki toeki vogel orgaandonatie meer bespreekbaar te maken. Hij hoopte om hiermee naar buiten te kunnen komen. Die avond kwamen wij op het idee
om handjes te maken van kinderen in het kinderziekenhuis. Allereerst is het bedoeld om kinderen in een moeilijke periode wat afleiding te geven en een leuk handje om mee naar huis te nemen. Ook wilden we op deze manier het project “toeki toeki vogel” bekendheid geven. Mocht het noodlot erover beslissen dat een kind het niet zou overleven, hopen wij de ouders hiermee een houvast te kunnen geven, waar ze heel hun leven aan gehecht zullen zijn.

Zo gezegd, zo gedaan. Brigitte en ik werken iedere woensdag in het kinderziekenhuis. De ene week in ZNA Koningin Paola Kinderziekenhuis, de andere week in het UZA. Intussen hebben wij zo´n 105 kindjes blij gemaakt. Jammer genoeg heeft een kind het niet gehaald. Deze ouders waren zeer ontroerd bij het zien van het handje van hun kindje,
en waarderen het bestaan van de toeki toeki vogel sterk.

We zijn er om elkaar te helpen, ieder op zijn manier. Vandaar een warme oproep aan iedereen om te kijken in jouw omgeving naar vrijwilligerswerk. Ik hoop nog vele jaren handjes te kunnen creëren om kindjes even blij te maken. Verder hoop ik dat er zo weinig mogelijk ouders alleen met het handje naar huis moeten gaan. Maar mocht het noodlot hier toeslaan, dan hoop ik dat zij heel veel troost en houvast mogen hebben aan de gipsafdruk van het handje van hun kind. Dan weet ik zeker dat ook zij dankbaar zullen zijn om het bestaan van de toeki-toeki vogel.

Liefs, Ingrid